DIE BEGIN VAN DIE EINDE – 2014 © Anke Norris

VOLWASSE WETENSKAPFIKSIE (2 339 woorde)

Dit is die jaar 2626 n.C. Die lang verwagte gebeurtenis waarvan in Die Bybel gepraat word gebeur! Die ergste van alles is dat ek nie deel vorm van die wat weg is nie, maar van die wat agtergebly het!

Ek staan buite op die stoep. Alles is in ’n wanorde. Mense hardloop in verskillende rigtings op soek na skuiling. Kinders skree en huil. Daar is ook rook orals. Baie van die geboue het reeds groot gapings in dit. Baie geboue het klaar inmekaar gestort. Rondom my lê ook baie klere.

Is dit regtig besig om te gebeur, Here? Wat het ek verkeerd gedoen om agter te moet bly? Dan is ek nie een honderd persent uitverkoop aan Jesus nie! Ek draai om met ’n swaar hart en loop terug in die woonstel.

Ek kyk angstig rond. My man en my seun was nog ’n paar minute gelede binnekant. Ek gaan hulle nou soek. Dewald was ’n paar minute gelede nog in die kombuis, besig om gekookte eiers te maak. Ek hoor die eiers borrel in die pot, maar van Dewald is daar geen teken nie. Dan kyk ek op die teelvloer. Daar lê sy t-hemp en kortbroek wat hy aangehad het. Sy blou sandale ook! Nee! Dit kan nie wees nie! Ek is stom geskok.

Gewoonte skop in. Ek haal die pot van die warm stoofplaat af, skakel die krag af. Dan voel ek ’n ligte trilling onder my voete. Die koppies en borde op die rak gee ’n geklingel af. Dan… stilte… onnatuurlik stil…

Ek loop in die kort gangetjie af. Aan my regterkant is die badkamer. Die wasmasjien is aan. Ek skakel die krag af teen die muur. Ek draai om en loop uit. Aan my linkerkant is die hoofslaapkamer. Albei die slaapkamers se deure lei uit die televisie/sitkamerkamer uit. Die televisie is aan, maar die sein breek elke dan en wan op. Uit die paar sekondes wat die televisieskerm my aandag trek, lei ek af van die berigte dat daar chaos is.

Ek roep na Andries. Hy antwoord my ook nie. My seun was in ons kamer op die bed besig met Bybelstudie. Nou draf-stap ek slaapkamer toe. Ag nee! Andries is ook weg! Net sy blou sweetpakbroek, sy rooi t-hemp en sy sandale het agtergebly! Beide die manne in my lewe is weg! Hulle het saam met Jesus opgevaar na die Hemel!

Ek was so seker ek sou opgaan! Maar ek het nie! Van blote skok en vernedering sak ek op my knieë op die mat neer. Ag Here, vergewe my? Gee my nog ’n kans, asseblief, Jesus? Ek strompel huilend televisie/sitkamer toe met Andries se t-hemp nog in my hande.

O, hoe mis ek hulle nie nou nie! Hoe het ek God gefaal! Nou is hulle her’enig met ons kinders wat God reeds vir Hom gepluk het. Hulle het nie nou tyd om na my te kyk wat oor hulle verlies huil nie, hulle is her’enig met Jesus! Ek het agter gebly. Wat ’n skande…

Ek kan myself skop dat ek nie meer aandag aan God se sake gegee het nie. Maar spyt kom altyd te laat… Ek maan myself tot bietjie kalmte. Ek moet begin dink… reageer…

Nou hoor ek die televisie. Dit is op ’n nuusstasie. Hulle berig van mense wat net verdwyn het… van vliegtuie sonder vlieëniers aarde toe tuimel… voertuie wat ongelukke veroorsaak omdat dit geen bestuurders het nie… pasiënte wat sterf op die operasietafels omdat die dokters verdwyn het… pasiënte aan masjiene gekoppel wat sterf omdat die kragtoevoer na die masjiene gestop is. Die krag en watertoevoer is buite werking omdat die ingenieurs op hul poste verdwyn het… Die aarde is in rep en roer omdat die ongelowiges en dié wat eenvoudig nie glo nie na die skuldiges soek. Die regerings en gewapende polisiemagte en gewapende weermagmagte en die vloot is op soek na die skuldiges wat hulle dink vir die verdwynings van miljoene mense verantwoordelik is. Omdat hulle weier om die gebeure aan die openbarings van Openbaring in Die Bybel te heg, soek hulle die oortreders tussen die mense wat agterweë gebly het. Ons tel nou onder die ‘skuldiges’.

Gee jy nie jouself oor nie, dan skiet hulle jou eenvoudig dood… Sake sink nou in by my. Ek is nou stoksielalleen. Wat moet ek nou maak? Waarheen moet ek gaan? Ek voel paniekerig. My hart klop in my keel. Die kamer wieg voor my. Ek voel hoe my hande nat word. Ek proe sout in my mond. Ek huil. Ek begin bewe. Waarheen nou? Ek kyk om my rond. Ek voel hoe die vloer onder my liggies tril. Ek moet hier wegkom! Ek sal moet voor die gewapende magte deur tot deur kom soek! Ek het op die berigte gesien hulle gebruik robotdrone ook! Nie goeie nuus nie!

Daar gaan sirenes nou aan. Dis ’n aaklige, lang, temende geluid. Laat jou ore tuit en jou hart vinnig klop. Dit klink soos die geluid wat die fabrieke gebruik om werksdae aan te dui en wanneer dit loop tyd is. Dis ’n nare geluid. Dis die eerste maal wat ek dit hoor as waarskuwing.

Die volgende oomblik swaai die voordeur oop en stamp met geweld teen die muur tot stilstand. ’n Man kom ingestorm.

“Kom!” roep hy. Terselftertyd gryp hy my hand en trek my met alle mag na die oop deuropening.

“Hoekom? Wie is jy?” bombardeer ek hom met vrae. Ek is bang. Ek het nou net tot die ontdekking gekom dat my man en seun albei deur die Bybelse wegraping met Jesus hemel toe is. En dat ek nie so diep gelowig is soos ek gedink het nie. Dit is ’n groot skok vir enige gelowige.

Ek rem terug. Ek weet ek moet wegkom, maar ken ek die vreemdeling vertrou?

“Dis nie nou belangrik nie. Wat belangrik is, is dat ons hier moet wegkom en gou!” antwoord hy vinnig. Toe moet ek maar saamhardloop. Nou goed, dink ek. Hy is nie ’n gewapende nie. Hy hardloop ook. Die vreemdeling is lank en gespierd. Hy hardloop asof sy lewe daarvan afhang. Dis presies wat gebeur. Ons hardloop asof ons lewens daarvan afhang. Alles wat ons geken het, het verander. Nerens is dit meer veilig nie.

Onder ons hoor ons geweervuur. Is die gewapende magte al hier? Ek hoor ook bomontploffings en mense wat gil en skree wanneer die geboue by hulle meegee. Die gedeelte van die loopvlak waarop ons hardloop is deel van ’n groot woonstelblok, tien vloere hoog. Dit was ’n mooi gebou, tot ’n bom dit getref het. ’n Deel van dit is verwoes. Dit is die oorsaak van die trillings wat ek gevoel het. Ons hardloop in die rigting waar ons weet die staaltrappe moet wees. My hart klop woes in my keel. Ek voel dronk in my kop. So baie het in ’n baie kort tydjie met my gebeur.

My brein het nog nie behoorlik kans gekry om alles te verwerk nie. Nou dink ek… hoe het hierdie vreemdeling geweet ek is in die woonstel? Hoe weet hy wat hy weet? Maak my wonder… By die trappe gaan staan ons. Wat nou? Die vreemdeling kyk vinnig om hom rond. Som die situasie op. Kyk waarheen ons moet gaan. Ek buig my bolyf bietjie verby hom om vorentoe te kan sien. Goeie genade! Dele van die staal trappe is weg! Plek-plek is daar ook nie meer ’n handreling nie. Van die trillings wat ek gevoel het was seker hierdie deel van die gebou en traprelings wat deur ’n bom getref en deels vernietig is! Die handreling wat ek kan sien is heeltemal ontvorm! Dit buig na onder toe. Ons sal baie versigtig na onder toe moet beweeg. Enigiemand sal ons nou kan sien afgaan met die trappe. Die trappe is nou wawydoop, maar nog bruikbaar… vir nou…

Die vreemdeling is flink met sy gedagtes. Skielik bars geweervuur rondom ons los. Wie skiet nou vir wie? Dan volg daar weer ’n hele paar trillings soos wat die gebou geskud word deur nog ontploffings. Dit gee ’n gerammel af. Soos ’n ou mens wat mompel. Net, hierdie is hard en aanhoudend. Die gebou skud. Dit is seker hoe dit voel met ’n aardbewing? Hierdie keer hou die gerammel en geskud aan.

Ek dink meer as een bom ontplof in hierdie omgewing… As dit so aangaan sal daar nie veel van die geboue of oorblywende mense oorbly nie. Dit verwoes alles en almal. Ek dink aan hoeveel mense nou huisloos gaan wees, en hoeveel alreeds is.

Die Bybel het ons immers gewaarsku! Maar ons as mense luister mos nie. Die gerummel en gebewe hou ook nie op nie. Dan, net vir ’n paar sekondes… stilte… dan begin die gerummel en gebewe maar weer… Ek wonder vir hoe lank hierdie gebou waarop ons op die oomblik is nog staande gaan bly?

Dis ’n aardige gevoel om die vloer onder ons te voel beweeg. Vinnig word my hand weer gegryp en ons gaan vinnig, maar versigtig, met die trappe af. Dit gaan maar stadig, want dit voel of die trappe onder ’n mens gaan meegee. Die handreling lyk ook of dit gaan afbreek en na onder val. Ek kom eers agter dat ons op moeder aarde is toe ek dit onder my voete voel. Ek kyk vinnig op. Goeie genade! Daar is omtrent niks van die trappe oor nie! Ons is net betyds op grondvloer!

Nou kyk die vreemdeling vinnig heen en weer. Haastig gryp hy weer my hand vas en begin skuil-skuil teen die muur afhardloop… Ons beweeg versigtig, want die geweervuur het nog net gestop met tussenposes. Alles gebeur baie vinnig, maar vir my voel dit soos ’n ewigheid. Skielik is daar ’n harde gerammel en ’n gekraak… die deel waar ons nou net was het ineengestort! Dis net stof! En stukke sement en stukkende elektriese ware en drade…

Ons hardloop vinnig verder… Voor ons doem die oorblywende deel van ’n afdak op. Die vreemdeling gaan staan onder dit. Ons probeer ons asem terugkry. Beide van ons is aan die bewe. Ek kry nou my kans om my ‘redder’ bietjie van nader te bekyk. Hy is lank en lenig met kort krullerige bruin hare en donker blou oë. Hy het digte donker wenkbroue. Hy dra ’n bruin t-hemp met ’n gemaklike styl blou jeans wat al beter dae gesien het. Hy is ook redelik gespierd. Kan dit aan sy arms en nek sien. Hy dra ook ’n paar industriële swart diksool skoene. Ek gaan hom nou peper met vrae!

“Wie is jy?” vra ek hom.

“Armand, is die naam.” antwoord hy, duidelik geamuseerd.

“Hallo Armand. Ek is Anette.” Groet ek hom. “Hoe het jy geweet ek is daar en dat ons moet wegkom?” sê-vra ek hom gemaak kwaad.

“Jy weet dit nie, maar ek ken jou. Ek het ’n paar deure af van julle gebly. Toe my vrou net so voor my oë verdwyn, toe weet ek. Ek het net daar omgespring en begin hardloop. In die hardloop het ek iemand hoor huil. Dis hoe ek op jou afgekom het. Ek het die gevoel gekry ons moet so vinnig moontlik wegkom of ons is dood. Die duiwel gaan chaos op aarde veroorsaak volgens Die Openbaring van Die Bybel.” antwoord hy al my vrae in een asem. Hy het ’n diep baritonstem.

Skielik is daar net stukke sement, stof en gebourommel langs ons. Nie ver van ons af nie het nog ’n bom so pas ontplof. Ons ore tuit. Alles voel onwerklik. Ons begin weer hardloop. Ons rus elke nou en dan, want ons voel bietjie gedisorienteerd. Ons kom ook agter dat die gewapende magte nooit te ver agter ons is nie. Hulle het ons nog nie gewaar nie. Word jy gevang, is dit tronk toe. Daar is ook die robotdrone wat voor hulle uitloop en die area voor hulle skandeer vir mense. Dis ’n nuwe tegnologie wat in gebruik geneem is. Ek het die deel op televisie gesien. Dis nuut in Suid-Afrika.

Ons as mens is nêrens meer veilig nie! Net die gedagte daaraan maak my bekommerd. Waarheen sal ons gaan? Skielik gaan Armand doodstil staan. Ek loop reg in hom vas…

“Deksels!” mompel-roep ek. Ek het my tone teen sy skoen gaan staan en stamp!

“Sjjt!” maak hy my dadelik stil. Ook net betyds,want die volgende oomblik kom die robotdrone verby met die gewapende magte reg agter hulle. Na ’n paar sekondes hoor ons hoekom… ’n harde gegil en geskree… iemand is gevang!

Ons hoor ’n mansstem skree: “Nee,los my!” Dan geweervuur. Dan… stilte… die man moes probeer vlug het, nou is hy dood. My hart klop in my keel.

Armand staan asof doodstil geskok. Hy skud sy kop heftig. Dan begin ons weer voetjie vir voetjie beweeg. So stil moontlik, want ons wil nie gevang word nie. Dan gebeur die onverwagte! Ek is skielik alleen! Armand het net skielik verdwyn! Waar is hy? Ek kyk benoud om my rond. Waarheen nou? Ek probeer dink waarheen ek nou moet gaan. Ek is op my eie aangewese. Ek hoor ’n geluid… my kop draai in die rigting van die geluid… daar is dit weer…

“Psst…” Dit is sag, maar ek hoor dit.

Ek draai my kop na die ander kant. Agter my. Dis waar Armand ’n paar oomblikke gelede net verdwyn het! Dan sien ek dit… ’n deur… dit gaan oop… ek word van agter gegryp deur groot hande en van balans af na agter toe getrek… dis donker… die deur gaan weer saggies toe… Agter die toe deur kan mens die ontploffings en geweervuur hoor.

My oë raak stadig gewoond aan die donkerte. Dis nie regtig so donker nie. Oral is kerse geplaas. Ek sien baie mense in die paar vertrekke staan. Sommige sit. Ander lê. Hulle lyk bang. Baie huil. Dan sien ek Armand. Hy staan langs ’n man. Hy glimlag vir my. Al wat ek weet, is dat ons dit oorleef het. Vir nou.

Ons is nie alleen nie. Ons is veilig vir nou. Dankie Hemelse Vader! Maar ons weet ook almal die ergste kom nog…